mówi o tym, że jest to forma leczenia ukierunkowana na rozwiązanie problemu. Ważne jest, aby wyznaczane w toku terapii cele spełniały kilka bardzo istotnych warunków. Oprócz tego, że mają być zgodne z konceptualizacją, to dodatkowo powinny być jasno i precyzyjnie zdefiniowane, możliwe do zmierzenia i określenia za pomocną dostępnych, wybranych miar oraz adekwatne do możliwości pacjenta, czyli możliwe do osiągnięcia w procesie terapeutycznym. Kiedy mamy określoną listę problemów, sporządzoną konceptualizację, jasno określone cele terapii, a pacjent rozumie założenia terapii poznawczo-behawioralnej, zna podstawowe pojęcia wykorzystywane w terapii oraz posiada wgląd w mechanizmy własnego sposobu myślenia i zachowania – rozpoczyna się drugi etap, gdzie wdraża się konkretne interwencje i techniki terapeutyczne nastawione na zmianę sposobu myślenia, odczuwania i zachowania, których zadaniem jest wyeliminowanie lub istotne ograniczenie nasilenia doświadczanych objawów i problemów. Psychoedukacja na tym etapie wiąże się z poszerzaniem wiedzy na temat mechanizmów podtrzymywania i wzmacniania problemów pacjenta oraz wyjaśnieniem celowości i zasadności stosowania danych technik czy interwencji terapeutycznych w toku terapii. Warto również przedyskutować zalety i korzyści wykonywania pracy własnej między sesjami. Na tym etapie niezbędne jest aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym i to nie tylko na sesjach, ale też w życiu codziennym między spotkaniami z terapeutą. Stąd bardzo istotnym elementem wpływającym na zmianę jest motywacja pacjenta do samodzielnego działania i wypróbowania nowych strategii zachowań i myślenia.